Hoi lieve mensen!
Zoals jullie misschien al gehoord/gelezen hebben, ben ik helemaal goed aangekomen na een lange vlucht! 11 januari heb ik al mijn geliefden een laatste kus en knuffel gegeven en ben ik samen met Eva in het vliegtuig gestapt. Spannend! In Londen ging alles goed, onze eerste tussenstop, maar in Miami begon ons eerste avontuur al. Mijn eerste keer in Amerika, en man o man wat was dat heftig! Na 2 uur gewacht te hebben om ons paspoort te laten zien, hebben we als een gek door het vliegveld gerend. We wisten niet zeker of we onze tassen opnieuw moesten inchecken, maar we hadden geen tijd meer om te kijken dus hoopten we dat heel hard duimen genoeg was om onze tassen in het vliegtuig te krijgen. Na een geweldige ervaring met een bewegend poortje (je moet als een gevangene met je handen boven je hoofd staan en opeens draait er iets om het poortje heen waar ik natuurlijk bijna dodelijk van schrok en bewoog waarna de douanemeneer met een boze stem maar glimlach om zijn mond riep: don't move!) kwamen we gelukkig nog op tijd voor ons vliegtuig. Een heerlijk dutje gedaan en toen ik wakker werd kon ik m’n ogen niet geloven: zo mooi was het! Het uitzicht vanuit het vliegtuig was echt ongelofelijk, helaas komt het op de foto’s niet zo geweldig over als dat het was! Wat is Bolivia mooi zeg! Na een perfecte landing en een beetje vertraging stapten Eef en ik ons laatste vliegtuig in: op naar Cochabamba! Daar moesten Eva en ik helaas afscheid nemen en ben ik bij Susana (bij wie ik nu verblijf, echt een schat!) in de auto gestapt. ‘Loco, loco’ is het verkeer hier zoals Susana het zelf ook noemt. Met haar veel te korte beentjes of haar stoel veel te ver naar achter crosst ze door het verkeer heen, hard toeterend en wel! Helaas heb ik daar geen filmpje van. Er zijn hobbels in de weg waar wij Nederlanders nog wat van kunnen leren (of liever niet eigenlijk, want ik irriteer me al mateloos aan de hobbels in 60 wegen waar je met 30 overheen moet rijden), want als je snelheid hierover heen meer is dan 10 km/h word je zó de auto uit gelanceerd! Gelukkig heb ik nu al een paar keer in de auto/taxi/trufi (een klein busje waarin negen mensen worden gepropt) gezeten en leef ik nog steeds! Behalve eten, slapen, een beetje schoonmaken, Spaans leren, de Kolonisten van Catan en Weerwolven van Wakkerdam (jaja, ik heb de kaartjes vertaald!) spelen, een mobiel kopen en door Cochabamba heen lopen, heb ik hier nog nauwelijks iets gedaan, maar ik hoop dat ik La Paz heel veel te doen krijg! Conny, de vriendin van mijn ouders waar ik de eerste tijd in La Paz zal verblijven, verzekerde me gelukkig al dat dat zo is. :) Ik ben zeer benieuwd! Daar zal ik ook gaan werken, dus ik hoop dat de mooie verhalen dan komen!
Hasta luego y muchos besos!